Tussen 1870 en 1900 veroverden Engeland en Frankrijk grote delen van Afrika en Azië. Er zijn 3 ontwikkelingen die in de 2e helft van de 19e eeuw aan de orde kwamen.

Ten eerste koste het minder geld om een kolonie te besturen en te verdedigen. Dat wam door de nieuwe uitvindingen. Zo konden ongeveer 50.000 man een bevolking van 250 miljoen mensen besturen. Dit gebeurde in India, dat toen in Engelse handen was. De Britten maakten gebruik van een indirect bestuur, net als de Hollanders. De vorsten van de veroverde gebieden bleven op hun plaats, maar zij moesten orders aan de bevolking geven die de Europeanen wilden. 

Ten tweede had Europa grondstoffen nodig die in Afrika en Azië te halen waren. Enkele van deze grondstoffen waren katoen, rubber en olie. Ook hoopten de fabrieken in Europa dat Afrika en Azië producten uit Europa zouden gaan kopen.

Als laatste waren de Europese landen erg geïnteresseerd in hun eigen volk en de geschiedenis daarvan. Zo kwamen de nationalistische gevoelens. Dit is dat de mensen trots zijn op hun volk en vaderland. De kranten stuurden verslaggevers naar Afrika en Azië die met mooie verhalen thuiskwamen over ontdekkingen en veldslagen. Als een land veel kolonies had kreeg dat land veel aanzien. Zo kwam er een soort wedstrijd tussen de Europese landen. Deze wedstrijd kwam ook door de opkomst van het Duitse rijk. In Europa was niks meer te veroveren, dus moest je buiten Europa op zoek gaan naar gebiedsuitbreiding.

   ''Dit is een spotprent over Engeland, over dat Engeland veel kolonies heeft over de hele wereld. (net zoals de rest van de landen van Europa''